Ze kwam liefdevol naast me zitten en alles in mij zei: donder op!
Donder op met je goed bedoelde lieve zorgzaamheid!
Dit had niets met haar te maken, maar alles met de vele momenten dat ik me beperkt heb gevoeld door goed bedoelde zorgzaamheid en bezorgdheid.
Angst
De intentie die ik vaak heb gevoeld in zorgzaamheid en bezorgdheid is: angst.
- angst dat ik van het klimrek zou vallen;
- angst dat ik van de bergwand naar beneden zou vallen;
- angst dat het met mij niet goed zou komen als ik m’n huiswerk niet deed;
- angst dat ik een vervelende seksuele ervaring zou hebben.
Ik heb me er jaren tegen verzet. Ik was in mijn jeugd vaak opstandig, boos, deed dingen toch. Foute vriendjes, met een vriendin op interrail gaan en dan 2 weken lang niets van me laten horen. Ik heb geschreeuwd: laat me toch gewoon zittenblijven dan kom ik misschien bij m’n eigen motivatie om te leren! Maar daar werd ik niet in gehoord.
Mijn verzet heeft me toen niet bevrijd. Ik heb me vaak klein gevoeld, angstig om echt op te staan, het heft zelf in handen te nemen, rigoureus m’n eigen keuzes te maken.
De boodschap dat ik het zelf niet kon
Voor mij heeft in die zorgzaamheid en bezorgdheid diep verborgen de boodschap gezeten dat ik het niet zelf kon, dat mezelf volgen en op grote avonturen gaan gevaarlijk was, dat ik maar beter veilig voor zilver kon gaan in plaats voor goud met risico’s.
Lastig
Als ik dit zo schrijf zit er iets in mij dat het lastig vindt om dit zo te schrijven.
Ik houd zielsveel van m’n ouders en heb heel veel liefde van ze gekregen. Als er iets was kon ik bij ze terecht, kreeg ik steun en was het veilig om te bespreken. Ik ben veilig gehecht. Ik weet vanuit m’n werk, waar ik veel mensen zie die niet veilig gehecht zijn, hoe waardevol dat is.
Ook werd ik altijd gestimuleerd om op een weldoordachte en goed voorbereide manier te exploreren, op onderzoek uit te gaan. Dit is heel waardevol gebleken in m’n leven.
De lastigheid zit ‘m op de overtuiging dat ik moet zorgen voor de ander. In dit geval m’n ouders. Diep down van binnen gaat dit over mijn eigen angst. Angst dat zij zich misschien rot zullen voelen en angst dat ik me rot zal voelen omdat zij zich rot voelen. Ook zit er angst dat er iets in de verbinding beschadigd raakt als zij het toch anders zien dan ik het gevoeld heb.
En dat mag!
Donder op met mijn goedbedoelde zorgzaamheid! Mijn zorgzaamheid vanuit angst. Mijn zorgzaamheid die anderen te laag inschat, klein houdt en denkt dat zij niet kunnen dragen wat ik te zeggen heb.
Mijn ouders zijn volwassenen, zij kunnen dragen wat ik te zeggen heb. Ik kan het dragen als zij gevoelens hebben bij wat ik nu schrijf en als zij het anders zien dan ik. Daarbij kunnen we nog steeds in verbinding zijn. We kunnen zelfs, door hierover in contact te zijn, onze verbinding verdiepen.
Dankbaar
Voor publicatie van dit bericht heb ik het aan m’n ouders laten lezen en hebben we elkaar gesproken. We hebben stil gestaan bij de inhoud en m’n vader heeft de spelfouten en kromme zinsconstructies eruit gehaald. Wat ben ik dankbaar dat ik zulke fijne ouders heb!
Wil je weten wat werken met mij je op kan leveren? Meld je dan nu aan voor een gratis matchcall.
